Seminarium fizyki litosfery i planetologii

Podczas referatu zostanie omówiona nowa metoda określania masy wyrzuconej z jądra komety w czasie jej typowego wybuchu jasności. Z analizy badań statystycznych odnoszących się do wybuchów kometarnych wynika, że w czasie typowego wybuchu jasność komety wzrasta średnio od -2 do -5 magnitudo. W czasie wybuchu następuje odrzucenie pewnej części powierzchni jądra komety. Dlatego obserwowany skok jasności komety związany jest z pojawieniem się w jej atmosferze obłoku ziaren kometarnych pochodzących ze zniszczonej warstwy jądra oraz istotnym zwiększeniem tempa sublimacji lodów kometarnych z nowo odkrytych warstw podpowierzchniowych (Hughes, 1990; Gronkowski i Wesołowski, 2015; Wesołowski i Gronkowski, 2018). Aby oszacować całkowitą masę, która została wyemitowana w czasie wybuchu należy uwzględnić różnorodną strukturę ziaren kometarnych. Przekroje rozproszeniowe dla tych ziaren obliczone zostały na podstawie teorii Mie. Zaproponowaną metodę zastosowano do analizy wybuchu hipotetycznej komety (X/PC), a także do wybuchu komety 17P/Holmes w 2007 roku.