Leopold Infeld (20 VII 1898 - 15 I 1968)
Profesor Leopold Infeld, wychowanek Uniwersytetu Jagiellońskiego był fizykiem teoretykiem, zajmował się głównie ogólną teorią względności i elektrodynamiką. Światową sławę przyniosły mu m.in. prace wraz z Bornem (1933-1934) na temat nieliniowego opisu pola elektromagnetycznego (tzw. elektrodynamika Borna-Infelda) oraz prace wraz z Einsteinem i Hoffmannem na temat równań ruchu w ogólnej teorii względności (teoria Einsteina-Infelda-Hoffmanna). Pracował w Princeton, Cambridge i Toronto. Od 1950 r. profesor Uniwersytetu Warszawskiego, twórca i pierwszy dyrektor Instytutu Fizyki Teoretycznej UW. Był członkiem Polskiej Akademii Nauk (od 1952 r.) i licznych zagranicznych Akademii. Autor wielu znanych książek, m.in. The Evolution of Physics (z Albertem Einsteinem), 1947, (pierwsze wydanie polskie: Ewolucja fizyki, 1959), Wybrańcy bogów (1950), Albert Einstein (1956), Motion and Relativity (z Jerzym Plebańskim), 1960.
tekst AKW, przygotował JB
Leopold Infeld na Hożej
(Andrzej Kajetan Wróblewski, fragment artykułu opublikowanego w "Wiedzy i Życiu" w styczniu 1996 r.)
W 1950 roku powrócił do Polski z Kanady Leopold Infeld. Przed wojną studiował on fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim, był przez kilka lat nauczycielem fizyki w gimnazjum, a potem docentem w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1933 roku wyjechał na stypendium najpierw do Cambridge w Anglii, a później do Princeton w Stanach Zjednoczonych, gdzie rozpoczął współpracę z Albertem Einsteinem nad różnymi zagadnieniami fizyki relatywistycznej. Najbardziej znanym efektem tej współpracy stała się znakomita książka Ewolucja fizyki, dzięki której nazwisko Infelda stało się powszechnie znane. Potem został on profesorem w Uniwersytecie w Toronto.
Infeld z ogromną energią zabrał się do tworzenia na Hożej osobnego Instytutu Fizyki Teoretycznej, który miał objąć trzy katedry: jego własną, Wojciecha Rubinowicza i Czesława Białobrzeskiego. Aktywność Infelda przejawiła się także w organizacji letnich (konferencji, tzw. Infeldiad w latach 1950-1954. Przyczyniły się one do wykształcenia wysoko kwalifikowanych kadr. Infeld, podobnie jak Pieńkowski, miał ogromnie rozległe horyzonty i pragnął rozwijać na Hożej fizykę teoretyczną w szerokim zakresie, a nie tylko w swojej własnej specjalności.
Jerzemu Pniewskiemu na pytanie o przyszłość fizyki teoretycznej na Hożej odpowiedział: Ja się nie znam na fizyce jądra atomowego, waszych cząstkach elementarnych, czy półprzewodnikach, ale ja się znam na ludziach i sam się pan przekona, że zdolnym fizykom potrafię pomóc i jeśli sami sobie nie poradzą, skieruję ich do odpowiednich ośrodków za granicą i wszystkie te kierunki będą u nas uprawiane.
Wybitny przedstawiciel fizyki teoretycznej na Hożej, profesor Józef Werle, w artykule wspomnieniowym napisał, że Infeld: Działał z powodzeniem nie tylko na polu nauki. Pisał również artykuły prasowe na różne tematy, wspomnienia, pamiętniki, a nawet napisał tłumaczoną na wiele języków powieść o wielkim matematyku francuskim Ewaryście Galois. Zyskał międzynarodową sławę utalentowanego i poczytnego pisarza. Był też żarliwym bojownikiem o lepszy, sprawiedliwszy, mądrzejszy i piękniejszy świat. To niecodzienne zestawienie li tylko najważniejszych dziedzin działalności Leopolda Infelda nie jest bynajmniej przesadzone. Reprezentował tak rzadki i cenny typ umysłu ścisłego, a przy tym wszechstronnego, o bardzo szerokiej skali zainteresowań i zdolności, oraz o równie szerokiej skali działania.
Jak wspominał Jerzy Pniewski: Ówcześni seniorzy cieszyli się naszym ogromnym szacunkiem, czego wyrazem było nadanie im specjalnych przydomków: Pieńkowskiemu - Jego Najwyższość, Infeldowi - Jego Wspaniałość, Rubinowiczowi - Jego Dostojność. Myślę, że te przydomki w pewnym sensie uwydatniały cechy ich charakterów.
Wobec ambitnych planów Pieńkowskiego i Infelda jasne się stało, że należy szybko podjąć budowę kolejnego skrzydła budynku, wspólnego dla obu instytutów. Budowę udało się ukończyć już w grudniu 1951 roku. Dzięki temu stało się możliwe kształcenie dużo większej liczby studentów.
Wróć
